جاری‌ست چو باران عرق شرم به رویم            از عـفـو تو یـا از گــنـه خویش بگــویم؟

تـرســم نــگــذارنـد بـه فــردای قــیـامت            یک برگ گــل از بــاغ وصال تو ببـویم

کوری به از آن کز کرمت چشم بپــوشم            لالی بـه از آنـم کـه ثــنـای تو نــگــویــم

تو زود رضـا می‌شوی از بنــده ولی من            دیــر آمده‌ام تـا که رضــای تـو بـجـویــم

من رو به در غیـر تو بُردم، تو ز رحمت            آغــوش گـشـودی کـه بـیـا باز به ســویم

خواهم که حضور تو کنم سفــرۀ دل، باز            ترسـم کـه گـنــاهـان بـفـشــارنـد گــلـویم

صد سـالـم اگـر در شـرر نـار بـســوزی            از دوستی‌ات کــم نشود یک ســرِ مــویم

بر خاک درت ریخـتــه‌ام اشک خجــالت            این اشــک نکــوتـر بُود از آب وضـویـم

پــرونـدۀ تـاریـک مــرا اشــک نــشــویـد            بگــذار که در چــشـمۀ عـفــو تـو بشویـم

صد بار خطا دیده‌ای از «میثم» و یک بار           نگــذاشـتـی از لطـف بیـارنــد بـه رویــم